Za każdym razem, gdy zaczynamy zgłębiać nieznany wcześniej temat, pojawiają się ważne terminy, bez których zrozumienie całości zagadnienia jest mocno utrudnione, jeśli nie niemożliwe. Nie inaczej jest i w tym przypadku.

Słownikowe znaczenie słowa cesja to zrzeczenie się części lub całości przysługujących jednostce praw na rzecz innej osoby. W sytuacji, gdy mamy prawo do wierzytelności (na przykład oczekujemy na spłatę zobowiązania od kontrahenta), możemy zrzec się prawa do wierzytelności, oddając je nabywcy. W tym celu zawieramy z nim umowę sprzedaży, darowizny, zamiany lub dowolne inne porozumienie, z którego jasno wynika przeniesienie praw.

W umowie cesji wierzytelności stronami są: cedent – inaczej wierzyciel, czyli osoba, która zrzeka się praw do wierzytelności na rzecz innego podmiotu, oraz cesjonariusz – nabywca wierzytelności.

Jak przebiega proces cedowania wierzytelności?

Cały proces przenoszenia wierzytelności można zamknąć w kilku etapach.

Najpierw musi powstać sytuacja, w której cedent posiada prawo do wierzytelności. Na przykład: firma A wystawia drugiej firmie fakturę za wykonaną usługę. Od tej pory powstaje wierzytelność, którą następnie można scedować. Termin płatności tej konkretnej należności wynosi 45 dni.

Po jakimś czasie okazuje się, że – z różnych powodów – oczekiwanie na spłatę należności przez kontrahenta nie jest na rękę firmie A. W związku z tym przedsiębiorca postanawia dokonać cesji wierzytelności na inny podmiot.

Firmy zainteresowane cesją (Firma A, która w momencie zawarcia umowy stanie się cedentem oraz nabywca należności, czyli cesjonariusz) ustalają szczegóły – na przykład rodzaj umowy oraz formę zapłaty za wierzytelność.

Kolejnym krokiem zwykle jest poinformowanie dłużnika o zaistniałej sytuacji – nie jest to warunek konieczny, lecz dobra praktyka, chyba że w umowie wyszczególniono zakaz cesji (zgodnie z art. 514 Kodeksu Cywilnego). Zawarcie cesji pomimo wyraźnie zaznaczonego zakazu obarczone jest ryzykiem nieważności.

Następnie zawiera się umowę cesji. W teorii sporządzenie jej w formie pisemnej nie jest konieczne. Można być ona zawarta nawet ustnie, jednak w znakomitej większości przypadków zastosowanie ma art. 511 KC, który głosi, że „jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony”. Umowa ta powinna zawierać informację, jakiego rodzaju wierzytelności dotyczy cesja, a także określać jej wartość oraz termin płatności.

logo-footer